Verhaal

Brandkastkrakers

Nederland

Markeren

Deel

Route

Op zaterdag 14 april 1945 trekken de Canadezen via de Parkweg naar het NS-hoofdstation op en in de late middag was het hele stationsgebied onder controle. Captain George Blackburn: ‘Vanaf de Parkbrug renden we zonder enige dekking naar het station. We klommen over perrons en renden over rails en werden vanuit het seinhuis onder vuur genomen.

Op zaterdag 14 april 1945 trekken de Canadezen via de Parkweg naar het NS-hoofdstation op en in de late middag was het hele stationsgebied onder controle. Captain George Blackburn: ‘Vanaf de Parkbrug renden we zonder enige dekking naar het station. We klommen over perrons en renden over rails en werden vanuit het seinhuis onder vuur genomen. 

Bij een perron stond een lege passagierstrein met alle coupélichten aan, overal lag inderhaast achtergelaten bagage. Plotseling weerklonk een enorme explosie in het stationsgebouw. Het bleek dat onze jongens een brandkast aangetroffen hadden en die op deze manier geopend hadden.’ 

Artillerist Dick Field, die als radiotelefonist aan de Canadese infanteristen was toegevoegd volgde dezelfde opmarsroute: ‘Ons doel was het spoorwegemplacement. Ik zat aanvankelijk in een carrier. We stopten op de hoek van een straat, dicht tegen de muur van een gebouw, waar onze kapitein de tijd nam om zijn kaart te bestuderen. Hij beval ons daarna diep in de carrier weg te duiken en gaf de bestuurder opdracht vol gas te geven. Maar exact op hetzelfde moment loste een tank op nog geen vijftien meter van ons vandaan een schot. De drukgolf sloeg hele partijen dakpannen van de daken, waardoor wij onder een regen van halve en hele dakpannen bedolven werden. Rocky, onze bestuurder, liep een ernstige blessure aan zijn schouder op, maar gelukkig geen botbreuk. De tankcommandant zag wat hij bij ons had aangericht en stak in een verontschuldigend gebaar zijn hand op. 

Wij kwamen daarna alsnog in beweging en het werd een wilde rit. Terwijl ik diep in de carrier weggedoken zat, hield ik mijn bren-machinegeweer op de ramen van de bovenwoningen gericht om op scherpschutters te schieten, maar ik zag er geen. Wel zag ik soms een gordijn bewegen, maar ik durfde niet te schieten, omdat het een nieuwsgierige burger kon zijn. Toch moeten er ook scherpschutters zijn geweest, want de achterkant van onze carrier werd herhaaldelijk door kogels geraakt. Nadat we in volle vaart een aantal woonblokken gepasseerd waren, sloegen we linksaf en trad een relatieve rust in. Rocky had zijn uitstekende rijvaardigheid weer eens bewezen, ondanks zijn zwaar geblesseerde schouder.