De deportaties van de Joodse inwoners van Aken begonnen met hun gedwongen verhuizing uit hun huizen en appartementen naar verzamelkampen. Eén van deze kampen bevond zich aan de Grüner Weg. Van daaruit werden de Joodse slachtoffers onder toezicht van SS en politie naar de dichtstbijzijnde tramhalte gereden.

Daarna werden ze met speciale treinen naar het Centraal Station van Aken gebracht, waar de deportatietreinen, bestaande uit goederenwagons, al op hen stonden te wachten. Vaak gingen de treinen eerst naar Düsseldorf, waar treinen uit verschillende plaatsen werden samengevoegd tot een groot transport. Alles was georganiseerd, inclusief de transportkosten. De slachtoffers moesten volgens het derde-klas tarief 4 Reichspfennige per persoon en kilometer betalen. Gewoonlijk werden de treinen, die uit maximaal 45 goederenwagons bestonden, bezet door 1.000 mensen.

Aan het einde van de oorlog zaten er 2.000 tot 3.000 mensen in de goederenwagons gepropt. Vier mensen per vierkante meter. Zonder adequate voeding, zonder toiletten. En de reizen duurden dagen. Het is moeilijk voor te stellen hoe de mensen in de wagons hiermee omgingen. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werden alle Joodse inwoners van Aken die niet vooraf waren gevlucht, gedeporteerd. In totaal vertrokken er zeven transporten vanuit Aken naar concentratie- en vernietigingskampen. De deportaties vanuit Aken begonnen in maart 1942 en eindigden in september 1944.

In oktober 1944 werd er tijdens de bevrijding zwaar gevochten om het Centraal Station. De 1e en 30e Amerikaanse infanteriedivisies hadden de hoogten ten zuiden en westen van Aken ingenomen en er volgde een aanval op Aken. Na hevige gevechten die leidden tot de gedeeltelijke verwoesting van het treinstation, kwam op 21 oktober 1944 een einde aan de strijd in Aken. Vervolgens werd het Centraal Station snel herbouwd omdat de geallieerden het om logistieke redenen nodig hadden.