In die onzalige herfstnacht zocht een Duitse patrouille tastend haar weg naar de Amerikaanse linie in een boomgaard. Een van de Duitsers struikelde over een gespannen struikeldraad waarop twee lichtseinen in werking traden die de patrouille in een helle gloed zetten. Een regelrechte slachting was het resultaat: alle dertig Duitsers werden met machinegeweervuur neergemaaid, op één na. 

Even later ontfermde de duisternis zich over het bloedige toneel. Enkel klonk nog een stem, die in het Engels, met een Duits accent smeekte: "I am a soldier, you are soldiers…. please help me." Bill Call en zijn sergeant gingen erop af en sleepten de zwaargewonde Duitser naar hun eigen positie in de boomgaard. Ze plaatsten hem met de rug tegen de stam van een appelboom. De stervende Duitser sprak nog anderhalf uur met de Amerikanen, over thuis en dat hij vóór de oorlog hoogleraar was geweest. 

“I was so sorry to see the man die," vertelde Call later. 

In 2012 werd een paneel geplaatst om het verhaal te herdenken en een stap naar de verzoening te zetten.