"Wat stom dat ik bij de take-off aan het begin van de avond vergeten ben om onze 'V for Vengeance'* hardop te prijzen over de boordradio. Ik hecht veel waarde aan zo’n vaste gewoonte – voor je het weet, roep je het onheil over je af. 

Ons 50ste squadron wordt de laatste maanden ingezet om Duitse dammen en dijken te verwoesten, waardoor we de Duitse oorlogsindustrie in het Ruhrgebied beroven van aanvoerroutes vanaf de zeehavens. Deze avond is ons aangewezen doel het Dortmund-Emskanaal bij Ladbergen, terwijl een ander squadron het nabijgelegen Münster zal bestoken. Ik merkte dat ik minder emoties voel bij zo’n tactisch doel: dit ligt me beter dan de binnenstad van Münster verwoesten. 

Bij aankomst hadden we last van vertraging, omdat de voorhoede het doelwit nog niet gemarkeerd had. Dat betekende oppassen bij het heen en weer vliegen in het pikkedonker: voor je het weet raak je een ander toestel. In de verte zag ik een opflakkerend vliegtuig aan voor een eerste lichtfakkel.  

Toen het kanaal rond 22.00h zichtbaar werd in het licht van fakkels en lichtbommen, ontvingen we laatste instructies van de masterbomber die ons begeleidde bij dit precisiebombardement.  Dijken raken is al lastig genoeg, maar dit keer was een aquaduct ons hoofddoel. Een voltreffer betekent vanzelf een enorme uitstroom van kanaalwater op het lagergelegen land.  

Op de terugweg werd ik gehinderd door flinke zijwinden, die me forceerden om noordelijker te vliegen. Terwijl ik na weer zo’n windstoot bezig was om terug te keren in de vliegersgroep, werden we bestookt door een nachtjager.  We verloren een motor en er ontstond een felle brand die je de adem benam. De communicatie was uitgevallen, maar de automatische piloot werkte nog. Met veel moeite kregen Harry MacFarlane en Charles Lucas de deur open en sprongen de nacht tegemoet.  

Ik wurmde me langs twee levenloze lichamen in steeds dikkere rook en wist mezelf naar buiten te werpen. Terwijl ik aan mijn parachute hing, kneep ik hem nog flink. Hoewel een Duits jachtvliegtuig een aantal keer boven en onder ons doorvloog, bereikten we heelhuids de grond.” 

* de naam van ons toestel: de ‘V van geen vergiffenis’  

Piloot Oliver Korpela is op een aantal onderduikadressen ondergebracht voor hij in januari 1945 ‘Mac’ en Charles terugvond in de bossen bij Raalte. Op 30 maart 1945 zullen ze de bevrijding in Zelhem meemaken. 

tekst Hugo van den Ende 
research Jaap Tempelman

In 'Rondom Dalfsen' nummer 43 is in april 2002 een uitgebreid artikel gepubliceerd over de piloot van dit toestel en de gebeurtenissen rond de crash.