In de herfst van 1944 woedde bruut oorlogsgeweld in de Over-Betuwe. Met rivier de Linge als frontlijn. Bewoners moesten evacueren en er wachtte vaak een een barre tocht waarbij onder dreiging van granaatvuur de Rijn of de Waal moest worden overgestoken. De strijd in de Over-Betuwe vond met name rondom de Karbrug en De Heuvel plaats, zonder de aanwezigheid van burgers. Deze waren geëvacueerd of gevlucht. Er ontstond een verlaten land: een ‘Niemandsland’. De vluchtelingen konden pas na de bevrijding in 1945 huiswaarts keren en troffen een zwaar vernielde en geplunderde omgeving. Eenmaal thuis werd de wederopbouw voortvarend opgepakt. Kracht en vastberadenheid waren de karaktertrekken van de ‘Stille Helden’. 

Herdenken als vorm van verwerking 

Tijdens de wederopbouw kwamen indrukwekkende vormen van herdenken op gang. Zo verrees in 1946 op De Heuvel een kapel als plek van bezinning, troost en hoop.  

Een ander voorbeeld is de re-enactment van de 'Slag om de Karbrug.’ Het gebied om de Karbrug leek de meest passende plek ter herdenking van de gevechten in de Over-Betuwe, aangezien er tot de dag van vandaag munitie kan worden gevonden. Er werd alles uit de kast gehaald om de strijd bij de re-enactment zo realistisch mogelijk te laten lijken. Het garderegiment Prinses Irene, compleet met pantservoertuigen, kwam in actie. Net als de veldartillerie uit Ede en de Spitfires van vliegbasis Twente.  

Terwijl een groot publiek gespannen toekeek, werd de aanval geopend op de 'Duitse Lingestelling'. Troepen stormden voorwaarts onder bescherming van een rookgordijn, vuur van de artillerie en luchtsteun. Spitfires wierpen in plaats van bommen zandzakken die soms griezelig dicht bij de toeschouwers insloegen. Er werd een schraagbrug gelegd, de geneeskundige diensten traden op en krijgsgevangenen werden afgevoerd. Het spektakel paste helemaal in het optimisme van de tijd en werd vooral een imposant eerbetoon en dank aan de bevrijder.