Deze betonnen constructies, met de codenaam 'Phoenix', werden in het geheim ontworpen en gemaakt in het Verenigd Koninkrijk. Honderden civiele aannemers op locaties langs de Britse kustlijn werkten aan het maken van deze grote stukken die vervolgens samengevoegd werden om de Mulberry havens te vormen.

Debetonnen caissons, 'Phoenix', waren tot 61 meter lang en varieerden in grootte van 2.000 tot 6.000 ton in gewicht. Ze waren hol van binnen en hadden kleppen: hierdoor werd de watertoevoer naar de 'Phoenix' geregeld en als de kleppen zich in de juiste positie bevonden, werden ze geopend zodat de 'Phoenix' op zijn plaats kon zinken.

Intotaal werden 213 'Phoenix' caissons gebouwd, het equivalent van zes mijl (bijna 10 km). Dit aantal was nodig voor de twee Mulberry havens, omdat ze als golfbrekers fungeerden en beschutting boden voor ankerplaatsen in diep water. Ze moesten allemaal over het kanaal naar Arromanches-les-Bains of Veirville-sur-Mer worden gesleept.

De'Phoenix' caissons werden op 8 juni 1944 om 03:30 uit het VK gezeild. Op 9 juni werden ze in positie gemanoeuvreerd en tot zinken gebracht en op 14 juni lag de helft op zijn plaats. De haven begon toen te werken met voorraden en voertuigen die aan land kwamen.

Hierin Arromanches-les-Bains liggen de overblijfselen voor de kust, maar ze worden elk jaar kleiner en kleiner door erosie. In het Verenigd Koninkrijk bestaan er nog verschillende. De twee meest intacte zijn die in Portland Harbour, Dorset. Verschillende werden naar Nederland vervoerd om gaten in dijken te dichten.