Volgens het rassenbeleid van de nazipartij waren arbeiders van Slavische afkomst (met inbegrip van de Russen en de Oekraïeners) "ondermensen" (untermenschen) en bijgevolg onwaardig voor enig respijt op de werkplek. Slecht gevoed, overwerkt en vaak wreed behandeld, is het niet verwonderlijk dat het Russische contingent arbeiders het hoogste dodental telde.

Op de Strangers' Cemetery in Westmount, St Helier, werden de dwang- en slavenarbeiders begraven. Aan het eind van de oorlog waren er 116 graven, verdeeld in secties naar nationaliteit - Belgisch (2), Nederlands (2) Algerijns & Marokkaans (6), Frans (18), Pools (5), Russisch (inclusief Oekraïens en Wit-Russisch) (73), Spaans (9) en Onbekend (1). Doodsoorzaken waren onder meer ongelukken in tunnels, uitbraken van tyfus en consumptie van dolle kervel door wanhopige honger.

Op 12 maart 1943 werd een deel van de begraafplaats ingewijd door bisschop Methode, een Rus die voor dit doel uit Parijs was overgekomen. De plaatselijke dagboekschrijver Leslie Sinel meldde dat "een Requiem prachtig werd gezongen door een koor bestaande uit arbeiders. Dit lijkt pure hypocrisie van de kant van de Duitsers, want de Russen worden zeer slecht behandeld, maar een uiterlijk grootmoedig gebaar doet anders voorkomen.'  

Alle graven werden in de jaren zestig van de vorige eeuw, toen het crematorium van Jersey werd gebouwd, overgebracht van het Vreemdelingenkerkhof naar de Duitse oorlogsbegraafplaats in Huisnes-sur-Mer, Normandië. De eerste herdenkingsplechtigheden voor de dwangarbeiders en slaven vonden echter rond die tijd op Jersey plaats, waarbij bloemen gewoon op het gazon werden gelegd en een paar woorden werden gesproken.

In 1970 dienden Francisco Font, een voormalige Spaanse Republikeinse dwangarbeider, P. Thebault, Henny Prax en Stella Perkins met succes een petitie in bij de regering van Jersey om een geschikt herdenkingsmonument op te richten waar herdenkingen konden worden gehouden. In Westmount werd een hoefijzervormig granieten gedenkteken geplaatst met Russische, Spaanse en Franse gedenkplaten. Mr Font leidde de jaarlijkse ceremonie vijf jaar lang totdat hij ziek werd. Zijn zoon Gary nam het stokje in 2001 over van Stella Perkins.

De Poolse, Joodse, Belgische, Noord-Afrikaanse en Wit-Russische arbeiders werden in de loop der jaren met gedenkplaten herdacht. Elke bevrijdingsdag komen leden van de gemeenschap en hoogwaardigheidsbekleders samen om de 6000 mannen en vrouwen van vele naties te herdenken die tegen hun wil naar Jersey werden gebracht en gedwongen werden mee te werken aan het Duitse fortificatieprogramma.