Suzanne Grégoire werd geboren in een arbeidersmilieu in Geraardsbergen. Haar ouders waren beiden communistische strijders en van jongs af aan las Suzanne communistische literatuur en ging ze met haar ouders naar partijbijeenkomsten.

Als twintiger werd ze fulltime strijder voor de Kommunistische Partij van België. Ze had als Belgische vrouw geen stemrecht. Desondanks bekleedde Suzanne verschillende functies met een grote politieke verantwoordelijkheid. Zo werd ze gemeenteraadslid in haar woonplaats, lid van het Centraal Comité van de Kommunistische Partij en leider van de nationale vrouwenbeweging van de Partij. Ze profiteerde van haar politieke ervaring, uitgebreide netwerk en ideologische overtuiging bij haar verzetswerk tijdens de Tweede Wereldoorlog.

Tijdens de nazibezetting van België publiceerde Suzanne heimelijk een blad waarin ze vrouwen opriep tot verzet: La Voix des Femmes (De stem van vrouwen). Ze spoorde hierin vrouwen aan om te protesteren tegen het gebrek aan voedsel, en om de vrijlating van hun echtgenoten en zoons in gevangenschap te eisen. Suzanne was de drijvende kracht achter diverse illegale manifestaties en stakingen door vrouwen in 1941 en 1942. Met deze protesten ondermijnde ze het gezag van de bezetter. Voor veel deelnemers vormden dit de eerste stappen richting andere verzetsactiviteiten.

In maart 1943 werd Suzanne opgepakt door de Gestapo en gedeporteerd naar het concentratiekamp Ravensbrück. Ze overleefde haar gevangenschap en keerde terug naar België in de zomer van 1945, waar ze haar verantwoordelijkheden voor de Kommunistische Partij direct hervatte. In 1946 werd ze als een van de eerste vrouwen in België verkozen tot volksvertegenwoordiger. Suzanne bleef tot aan haar dood loyaal aan de communistische strijd.