Adolf Beckert nam in 1942 vrijwillig dienst in de Waffen-SS. Hij werd opgeleid in Praag, waarna hij eerst werd gestationeerd in Frankrijk en uiteindelijk in Italië. Hij vestigde zich in Toscane en sloot zich als korporaal aan bij de 16e SS-Panzergrenadier-Division Reichsführer SS. Zijn divisie bestond uit sterk ideologisch gemotiveerde soldaten die werden opgeroepen om op te treden tegen de partizanen. Beckert wist dat het zijn militaire doel was om mannen bijeen te drijven. 

Bij aankomst in het dorp Sant'Anna vond hij echter geen mannen, slechts enkele jongere en oudere vrouwen. Hij zocht in de omgeving van de kerk naar partizanen. Beckert vond er geen; hij zag alleen zes lijken op het terrein voor de kerk. Waarschijnlijk waren het Italiaanse burgers die gedwongen waren munitie te dragen. De aanblik van de dode lichamen bracht hem niet van zijn stuk. Beckert ging het gebouw binnen, waar hij enkele oudere vrouwen aantrof die van plan waren te bidden. Hij keek naar de pastorie en voelde aan dat iemand in allerijl was ontsnapt. Op dat moment ontving Beckert het bevel om zich samen met een collega-soldaat langs de verdedigingslinie op te stellen. Onderweg observeerde hij de gebeurtenissen op het kerkplein, dat zich langzaam vulde met vrouwen, ouderen en kinderen. Onder hen herkende Beckert een priester aan zijn kleding. Laatstgenoemde sprak met de commandant en de telegrafist. De commandant vroeg waar de mannen waren, maar hij kreeg geen antwoord. Na een laatste gesprek begonnen de vrouwen, kinderen en ouderen te bidden. Op dat moment begonnen de nazi's te schieten. Niemand ontkwam. 

Tijdens de processen in La Spezia vertelde Beckert voor de ogen van de overlevende getuigen dat er geen controles of genadeschoten nodig waren: iedereen was direct gedood. Hij was de enige die getuigde en navertelde wat er op het kerkplein was gebeurd, waar ongeveer 130 mensen het leven lieten. Voor de overlevenden die bij de rechtszitting aanwezig waren, was de getuigenis van Beckert een van de heftigste momenten van het hele proces. Eindelijk konden ze een van de beulen in de ogen kijken terwijl hij gebeurtenissen van die tragische dag beschreef.