Tijdens een geheime vergadering in januari 1940 had de regering besloten Luxemburg te verlaten als het land volledig door het Duitse leger zou worden bezet. Via Frankrijk en Portugal gingen vier ministers en de groothertogelijke familie uiteindelijk naar Groot-Brittannië en Canada. De regering in ballingschap bestond uit de volgende politici: Pierre Dupong, premier, minister van Financiën; Joseph Bech, minister van Buitenlandse Zaken, (Partij van Rechts), Pierre Krier, minister van Arbeid en Sociale Zekerheid, Victor Bodson, minister van Justitie (Socialistische Arbeiderspartij).

De officiële belegering van de regering in ballingschap zou Londen worden. Vanaf eind 1942 verbleef de Groothertogin in de buurt van Londen terwijl haar man, Prins Felix, en de troonopvolger, Prins Jean, als vrijwilligers in Britse eenheden dienden. Dit waren respectievelijk het Northern Command en de Irish Guards. Van 1940 tot 1942 verbleven Dupong en Bodson in Montréal, Bech en Krier in Londen. Van 1943 tot 1944 werd de regering herenigd in Londen.

Als geallieerd land ondertekende Luxemburg de akkoorden die de geallieerde oorlogsinspanningen samenbrachten en de naoorlogse periode voorafschaduwden. De Verklaring van St. James's Palace; Verklaring van de Verenigde Naties. Het land onderschreef het Atlantisch Handvest en nam deel aan de Conferentie van Bretton Woods.

Het gaf zijn neutraliteit op en leverde een kleine militaire bijdrage door de oprichting van de 'Luxemburgse Batterij', geïntegreerd in de 1ste Belgische Infanteriebrigade.

De economische banden met België en Nederland werden aangehaald door het herstel van de UEBL (Union Economique Belgo-Luxembourgeoise) en de ondertekening van een douaneverdrag met België en Nederland, het Beneluxverdrag.

De talrijke ontmoetingen met de Amerikaanse president Franklin D. Roosevelt in Washington kwamen de Luxemburgse zaak zeer ten goede.

Desondanks werd de regering zwaar bekritiseerd door sommige vluchtelingen die naar Groot-Brittannië waren gevlucht. Ze beschuldigden de regering van het gebrek aan hulp aan jonge mensen die uit het Duitse leger waren gedeserteerd en naar Groot-Brittannië wilden komen, maar in Spaanse gevangenissen en kampen werden vastgehouden. Een rechtszaak na de oorlog toonde aan dat veel van deze verwijten niet gegrond waren.

Een week na de bevrijding van Luxemburg keerde de regering terug naar Luxemburg maar werd geconfronteerd met zware kritiek van verzetsstrijders. Door de regering uit te breiden met enkele persoonlijkheden uit het verzet en door een raadgevende vergadering in te stellen waarvan de helft van de leden afkomstig waren uit de verzetsbewegingen, kon de meest agressieve kritiek tot zwijgen worden gebracht.

De terugkeer van de Groothertogin op 14 april 1945 en de algemene verkiezingen in oktober 1945 baanden de weg naar normaliteit.