Carlo Travaglini werd in november 1905 in het Duitse Dortmund geboren, waar zijn vader dirigent van een militair symfonieorkest was. Carlo verliet het gezin op achttienjarige leeftijd en had verschillende baantjes om in zijn levensonderhoud te voorzien, terwijl hij literatuur studeerde aan de universiteit. 

In 1935 kreeg Carlo problemen met het naziregime nadat hij een roman had geschreven waarin hij stelde dat “een arme eerlijke Jood precies evenveel waard is als een arme eerlijke christen”. Carlo werd in 1936 gearresteerd en door een speciaal tribunaal veroordeeld tot vier maanden in een concentratiekamp. Na het uitzitten van zijn straf werd hij als “ongewenste buitenlander” uitgezet. Hij verhuisde naar Italië, waar hij zijn militaire dienstplicht vervulde. Hij werd ingedeeld bij het Alpini-korps: troepen die in de bergen actief zijn.

Uiteindelijk vond Carlo een baan als technicus in de autofabriek Magneti Marelliin Milaan. Na de Duitse bezetting van Noord-Italië op 8 september 1943 was het lot van de Italiaanse militairen dramatisch. Honderdduizenden werden naar Duitsland gedeporteerd. Op een dag zag Carlo enkele vrouwen voor Hotel Titanus, dat werd gebruikt door de nazi-leiding. Ze zochten nieuws over hun weggevoerdeechtgenoten. Carlo deed zich voor als Duitser en vroegde nazi-soldaten om informatie. Carlo wist de nazi’s ervan te overtuigen dat het beter was om soldaten in Italiaanse fabrieken te laten werken in plaats van ze te deporteren. Dankzij deze riskante activiteit kon hij veel soldaten redden van deportatie en vele anderen terughalen. Carlo stal ook postzegel s en vervalste documenten om Joden en geallieerde piloten naar Zwitserland te laten vluchten. Op 30 juni 1944 werd hij ontdekt door de nazi’s, maar hij wist te ontsnappen. Hij werd ter dood veroordeeld, maar werd nooit gepakt. Carlo sloot zich aan bij een gewapende verzetsgroep waarin hij tot het einde van de oorlog actief was.