Schooljongen Ernst Sillem vond dat de meeste Nederlanders zich niet genoeg verzetten tegen de Duitse bezetters. In 1940 leek het normale leven gewoon door te gaan. Voor Ernst was dat onbegrijpelijk. “Er moet iets gebeuren!” dacht hij. Op een avond eind januari 1941 klom hij stilletjes uit zijn slaapkamerraam met een zaklamp, verf en een kwast. Hij liep naar zijn school in Baarn, waar hij een raam insloeg en naar binnen kroop. In het schijnsel van de zaklamp schilderde hij berichten op de muren: “Weg Moffen” en “Weest niet passief anti Duits, maar actief!!!”

De politie stelde een onderzoek in. De hoogste klassen van zijn school moesten een schrijf- en spellingtest afleggen om erachter te komen wie verantwoordelijk was, maar de dader werd nooit gevonden. Het verhaal van de daad verspreidde zich door heel Nederland. “Ik was ontzettend blij dat dat bericht zich door heel Nederland verspreidde, want dat was de bedoeling! Ik wilde dat er beweging kwam in de anti-Duitse mentaliteit”.

Ernst liet het niet bij dit soort acties. Samen met zijn vriend Jaap van Mesdag wilde hij naar Engeland gaan om te vechten tegen nazi-Duitsland. Met een kano probeerden ze in de nacht van 31 augustus op 1 september 1942 de Noordzee over te steken. Ernst en Jaap kwamen in slecht weer terecht en werden op het nippertje gered door een Duits schip. Ze werden gevangengenomen en in plaats van Engeland kwamen ze in verschillende gevangenissen en concentratiekampen terecht. Na tweeëneenhalf zware jaren werden ze op 29 april 1945 eindelijk bevrijd uit het Dachau concentratiekamp.

Ernst was niet de enige die Engeland probeerde te bereiken tijdens de oorlog. Ongeveer 2.000 Nederlanders bereikten Engeland, waaronder ten minste 48 vrouwen. Meer dan 200 mensen overleefden deze pogingen niet. De meesten die Engeland bereikten, sloten zich aan bij de Nederlandse of Britse geheime dienst, het Britse leger of de Prinses Irene Brigade, het leger dat werd gevormd door de Nederlandse regering in ballingschap.