Portsmouth is al eeuwenlang de thuishaven van de Britse Royal Navy en was getuige van en assisteerde bij belangrijke maritieme gebeurtenissen, van de Slag bij Trafalgar tot D-Day.

Door het langdurige strategische belang als marinestad was het een belangrijk doelwit voor de Luftwaffe, wat resulteerde in 6.625 verwoeste eigendommen en bijna 70.000 beschadigde eigendommen. Tegen het einde van de oorlog werd het door Winifred Osbourne, een inwoonster van Portsmouth, herinnerd als 'gewoon een hoop grote stukken met gaten erin'.

Portsmouth werd een industrieel centrum dat hielp bij het opknappen, repareren en huisvesten van symbolische schepen zoals HMS Hood. Tijdens de oorlog bleef het militaire operaties ondersteunen. Tijdens de evacuatie van Duinkerken bijvoorbeeld, bood Portsmouth, samen met omliggende kustgebieden zoals Southampton, vrijwillig kleine vaartuigen aan om Britse troepen te redden na de val van Frankrijk in mei 1940.

Toen de stad werd gekozen als basis voor de voorbereidingen van Operatie Overlord, voelden de inwoners van Portsmouth steeds meer de impact van de militaire behoeften. Geallieerde schepen verzamelden zich in de Solent (het stuk water tussen Portsmouth en het Isle of Wight). Op het hoofdeiland produceerde Southsea onderdelen voor Mulberry Harbours die we later verscheepten naar Normandië. Werknemers aan deze constructies, zoals Reg Pinwill, mochten niet weten wat hun eigen rol was, die in Reg's geval bestond uit het bouwen van de onderdelen voor de 'kevers' van de haven. Dit toont de mate van geheimzinnigheid rond de activiteiten. Reg herinnerde zich de verhoogde voorzorgsmaatregelen met het gebruik van prikkeldraad en gewapende bewakers bij de Clarence Pier. Vlakbij huisvestte HMS Vernon (nu Gunwharf Quays) een deel van Force S en motortorpedoboten die werden gebruikt op Sword Beach tijdens de landing in Normandië.

In 1940 waren bezoekers op alle stranden van Hampshire verboden van zonsondergang tot zonsopgang. In 1943 werd de kust van Southsea tot verboden gebied verklaard en in 1944 werden de veiligheidsmaatregelen verder aangescherpt en werd 10 mijl van de kustlijn van Southsea voor alle bezoekers gesloten. Bewoners, zoals Elsie Gwendoline Gorman, hadden speciale toegangspasjes nodig om deze streng gereguleerde gebieden te betreden.

Iets ten noorden van het eiland Portsmouth gebruikte generaal Eisenhower Southwick House als hoofdkwartier om toezicht te houden op de voorbereidingen voor D-Day. Het omringende bos bood strategische schuilplaatsen voor meer troepen en militaire voertuigen. Hier gaf Eisenhower het startsein voor D-Day, na een vertraging van 24 uur.