Bogdan werd geboren in Poznań, dat toen in het Duitse Rijk lag. Daarom kende hij perfect Duits, wat hem goed van pas zou komen tijdens zijn verblijf in het kamp. Na zijn arrestatie door de Duitsers in augustus 1940 werd hij naar Fort VII gestuurd, dat dienst deed als gevangenis en concentratiekamp. Ongeveer 20.000 mensen werden er vermoord, ongeveer de helft van de gevangenen die er verbleven.

Suchowiak verbleef maar heel kort in het fort, want na een paar dagen werd hij naar het kamp Buchenwald gebracht. Het kamp bij Weimar was ook een tijdelijke gevangenis voor de Pool. Na een paar maanden, in december 1940, werd Bogdan Suchowiak naar het concentratiekamp Neuengamme gestuurd, dat 13 km van Hamburg lag. Bij aankomst kreeg hij nummer 3524. Zijn kennis van het Duits en Engels en het feit dat Suchowiak werktuigbouwkundig ingenieur was - zoals hij zich zelf herinnerde:

maakten het voor mij niet alleen gemakkelijker om de lange jaren van het kamp te overleven, maar gaven mij ook een veel grotere kans om - in vergelijking met andere gevangenen - informatie te verkrijgen over actuele politieke gebeurtenissen en militaire activiteiten.

De gevangenen van het kamp werden gestuurd om te werken in de productie van bakstenen en in de eerste periode van de kanaalbouw. Dit is waar de meeste Polen die naar het kamp werden gestuurd werden ingedeeld. Suchowiak beschreef de aard van het werk bij de aanleg van het kanaal als volgt:

Het werk daar was gruwelijk. Met een schop in de hand of duwend op een kruiwagen vol modder of zand, moesten gevangenen met doorweekte broekspijpen, rillend in door de wind gevoerde kleding, werken van zonsopgang tot zonsondergang.

In 1945 werd het kamp geëvacueerd. Bogdan Suchowiak, die deed alsof hij ziek was, bleef in het kampziekenhuis. Hij wist dat geallieerde soldaten vanuit het westen naderden, dus bleef hij in het kamp en hoopte dat hij snel zijn vrijheid zou terugkrijgen. Op 21 april besloten de Duitsers echter ook dit gebouw te ontruimen. De zieken die zich niet zelfstandig konden verplaatsen werden gedood, de rest werd met spoed naar Lübeck gebracht. Na twee dagen werd Suchowiak, samen met het hele transport, op het schip "Thielbeck" geladen:

Er zijn geen voorwaarden voor het vervoer van mensen. De laadluiken, die zich minstens 10 meter onder het dek bevinden, worden onze ruimte. (...) Er is een vreselijke opeenhoping en het ontbreken van de meest primitieve sanitaire omstandigheden (...) in plaats van toiletten worden er vaten gebruikt, die door scheepskranen over de hoofden van de gevangenen worden getrokken en waarvan de inhoud op de hoofden wordt gegoten terwijl ze eruit worden getrokken.

"Thielbeck" werd, net als "Cap Arcona", gebombardeerd door de Britse luchtmacht.

Een van de vliegtuigen vuurt een raket af die het schip raakt en de zijkant binnendringt (...) De Thielbeck maakt water en beeft. De paniek is op zijn hoogtepunt. Duizenden gevangenen proberen uit de onderste luiken te ontsnappen, als uit een val. Slechts vier ladders geven duizenden mensen weinig kans. Degenen die ze bereiken worden door anderen naar beneden geduwd en getrokken.

Toen Suchowiak eenmaal in het water lag, begon hij naar de kant te zwemmen.

Ik heb minstens een kilometer in topvorm gezwommen. Ik heb ongeveer 2 uur zo gezwommen. Mijn benen waren stijf. Soms leek het alsof ik niet mijn eigen ledematen bewoog, maar een vreemd voorwerp. Het lukte hem om naar zijn bestemming te zwemmen. Hij herwon zijn vrijheid. Zijn reactie hierop was veelzeggend: "Het is moeilijk om mijn vreugde te beschrijven! Ik won, redde mijn leven, bereikte mijn doel en toonde een goede fysieke conditie in het beslissende gevecht. Ik had de Septemberactie [in 1939] achter de rug, gevangenschap, ontsnapping uit gevangenschap en zevenenvijftig maanden die ik doorbracht in nazi-Gestapo gevangenissen en concentratiekampen. En toch - op het beslissende moment om mezelf te redden, voelde ik me jong en sterk en besloot ik voor mijn leven te vechten.