Germaine Kanova, geboren als Germaine Osstyn op 31 augustus 1902 in Boulogne-sur-Mer, Frankrijk, was een baanbrekende oorlogsfotografe die opvallende beelden vastlegde tijdens en na de Tweede Wereldoorlog. Ze groeide op in de buurt van de frontlinies van de Eerste Wereldoorlog en bracht een deel van haar jeugd door in kelders om te ontsnappen aan bombardementen. Aanvankelijk voelde ze zich aangetrokken tot muziek, maar in de jaren 1930 wendde ze zich, na een periode van persoonlijke onrust waaronder twee mislukte huwelijken, tot fotografie. Ze volgde een opleiding in Wenen en opende eind jaren 30 haar eigen portretstudio in Londen.

In Londen kreeg Kanova erkenning voor haar dramatische gebruik van belichting en componeerde ze portretten van figuren als George Bernard Shaw en Irene Vanbrugh. Ze raakte betrokken bij de Vrije Franse kringen, fotografeerde Generaal de Gaulle in 1942 en produceerde visuele propaganda. Haar studio in oorlogstijd werd ook een oefenterrein voor jonge vrouwelijke fotografen, waaronder toekomstige kunstenaars en verzetsleden.

Na de landing van de geallieerden in Normandië keerde Kanova in augustus 1944 terug naar Frankrijk. Ingebed in Franse eenheden fotografeerde ze de bevrijding van Parijs en sloot ze zich aan bij de maquis in het zuidwesten van Frankrijk, waar ze de bijnaam "Miss Caméra" kreeg. Ze documenteerde operaties in gebieden die nog steeds in handen waren van Duitse troepen, waaronder de valleien van Royan en Lorient. In april 1945 fotografeerde ze de overlevenden en doden in het concentratiekamp Vaihingen en maakte beelden die een krachtig verslag zijn van de wreedheden van de Nazi's.

Na de oorlog sloot ze zich aan bij de fotografische dienst van het Franse leger (SCA) en versloeg de campagnes in de Elzas en Duitsland, waarbij ze zich vaak in gevechtszones bevond. Ze kreeg het Croix de Guerre voor haar acties. In 1946 reisde ze met de United Nations Relief and Rehabilitation Administration (UNRRA) naar Polen om de naoorlogse omstandigheden te documenteren.

Kanova bleef tot in de jaren 1950 als fotografe werken en maakte portretten van artiesten, schrijvers en acteurs. Later verliet ze het beroep zonder uitleg, runde een café-cinema op het Franse platteland en bracht haar laatste jaren door in Antibes. Ze stierf op 27 januari 1975 op 72-jarige leeftijd. Haar nalatenschap, die lang over het hoofd werd gezien, is onlangs herontdekt door middel van tentoonstellingen en archieven, die haar unieke rol onthullen als vrouw achter de lens tijdens een kritieke periode in de Europese geschiedenis.