In 1944 was Andrée Collin pas negen jaar, maar ze was oud genoeg om te weten dat oorlog vooral angst betekende. De Amerikaanse bevrijders brachten vrede. Dat veranderde haar leven. Ze voelde zich weer veilig in haar huis aan de voet van het middeleeuwse kasteel van La Roche. Haar vader en moeder, een zakenman en een hoedenmaakster, maakten mooie plannen voor de toekomst. Niets was angstaanjagender voor Andrée dan de onverwachte terugkeer van Duitse tanks enkele dagen voor Kerstmis. Maar het zou nog veel erger worden. Om de Duitsers tegen te houden, besloten de geallieerden om de wegen rond La Roche te vernietigen. De dag na Kerstmis vernietigden Amerikaanse bommenwerpers de brug over de Ourthe en alle gebouwen in de buurt. Op 27 december kwamen de vliegtuigen terug om de rest van het stadje plat te gooien. In de paniek die volgde, raakte het meisje haar moeder kwijt. Na het bombardement kropen Andrée en haar vader uit hun schuilplaats. Vuur raasde door de stad. Rook verduisterde de zon. Haar vader werd boos toen Andrée ontsnapte om haar lievelingspop tussen het puin te zoeken. “En mama?”, vroeg Andrée terwijl ze haar pop afklopte. “Waar is mama?” “Ze is veilig,” antwoordde haar vader geruststellend. “Ze heeft haar bontjas aan en wat eten in haar tas.” Maar terwijl het meisje en haar vader hun spullen bij elkaar zochten, hoorden ze dat Andrée’s moeder dood tussen het puin was gevonden. Voor de familie Collin zou Kerstmis voor altijd een donkere tijd zijn.